Sportlife is een kauwgommerk met nogal extravagante commercials: met helikopters, besneeuwde bergtoppen en snowboarders met dure zonnebrillen. Die snowboarders roetsjen van de bergen af en daar ga je kauwgom van kopen. Sportlife doet dat al jaren zo en die dure reclames passen helemaal bij het "imago dat het merk wil uitstralen." Maar waar betaalt Sportlife dat allemaal van? - vraag je je af. Zo duur is een pakje kauwgom toch niet?
Toch wel. Een pakje kost al snel zo'n 80 eurocent. En dat is heel wat als je je realiseert dat het maar een paar centen kost om kauwgom te maken. Van de 80 blijven er snel zo'n 70 centen over. Ruim voldoende voor het filmen van een stelletje boarders.
Verder is de verpakking nogal groot. Andere kauwgommerken doen hun kauwgom in een compact "balkvormig" pakje dat weinig ruimte inneemt, terwijl Sportlife in een heel onhandig plat doosje zit van wel 8 bij 4 centimeter. Bovendien zit het doosje vol met nutteloos plastic en bestaat het voor ongeveer een derde uit lucht. Dat is slim. Acht bij 4 centimeter is een mooi formaat voor een kleine advertentie en daar gebruikt Sportlife die ruimte dan ook voor.
Waar betaal ik dan eigenlijk voor als ik voor 80 eurocent een pakje Sportlife koop? Voor de reclame. Ik financier reclame en de kauwgom krijg ik er gratis bij. Waar dient die reclame voor? Voor het verkopen van nog meer Sportlife. Sportlife is een zichzelf in stand houdend product, en ik betaal voor het in stand houden van het product en nauwelijks voor het product zelf. Eigenlijk is Sportlife een soort van verslaving: door Sportlife te kopen vergroot ik de behoefte aan Sportlife, zoals ik door te roken de behoefte aan roken vergroot.
Ik heb de ene verslaving voor de andere ingeruild. Die van de nicotine voor die van de commercie. De vraag is welke ik verkies. Geen van beide denk ik. Maar waar blijven de waarschuwingsboodschappen?
Met dank aan
Bas Haring
